Смалявіччына – маё жыццё,
Смалявіччына – мая Радзіма.
Без цябе, куточак мой,
Цэлы свет зусім не мілы.
Смалявіччына – любоў мая,
Смалявіччына – мая старонка
Для мяне ты – цуд жыцця,
Як на небе начным зорка.
Я люблю цябе таму.
Што жыву я і смяюся,
Што я мару і кахаю.
І табою ганаруся.
Мне здаецца: год праз десяць,
Там, дзе зараз людзі не хадзілі,
Будзе-будзе кветак густа.
Будуць новыя дамы, масты,
І тэатры і музеі.
Магазіны і ларкі, –
Будзеш горадам падзеі.
Будуць школы і сады,
Супермаркеты, буцікі,
Паркі, скверы і дамы,
Будзе ўсе, як у сталіцы.
І аднойчы (вы ўявіце)
Вы прачнецеся раптоўна, –
А насупраць вашай хаты,
Быцацм дзіва. І фантаны…
А ў гісторыю Беларусі,
Будзе ўпісан дзіўны горад.
Смалявічамі ён будзе,
У цябе, мой родны кут,
Усе захоплены надзеяй
У цябе, куточак мілы,
Людзі веру захавалі,
Дабрыню, падзею, казкі,
І ўсе сэнсы слова “Ласка”
У цябе, мой родны горад,
Людзі шчасце здабывалі.
А бывала – ваявалі
А каханне атрымалі.
Прагадайце, калі ласка
Даўнія алімпіяды.
А вось гэта была казкай –
Гэткія ўзнагароды.
А калі заходзім ў госці,
Ёсць усе ў гаспадыні,
Усе для вас: і цуд, і казка!